“…her sabah, yaşını yitirmiş bir yolcu gibi buluyorum kendimi, yatağımda. Usanmaz dairelerle başımda vızıldayan zamana hiç aldırmıyorum. Akrep ve yelkovanla da yüzleşmiyorum.

Hiç iflah olacak gibi değilim.

Gelecek tacirlerine ümit vermiyorum. Bütün tezgahları deviriyor, bütün pazarları köreltiyorum.

Ben getirisi olmayan bir semaverde demleniyorum.”

….

 Eşkıya Baranı inciten dünya bizi de incitiyor. İçimize işlemiş en eski cümle karanlık köşelerde yitip gidiyor:

 yanında hayat nedir ki…”

 

 Gökhan Özcan

  Günlerin Gölgeleri